Karczowałam więc miętę niemiłosiernie. Karczowałam w dosłownym tego słowa znaczeniu, bo mięta ma bardzo mocne rozłogi, które sięgają głęboko i daleko.
Zostawiłam niewielki pas pod płotem i ograniczyłam plastikową taśmą. Na jakiś czas ten sposób powinien się sprawdzić, ale z czasem mięta i tak znajdzie sposób, by przeleźć.
Najlepiej sadzić ją w donicach i zakopywać na rabatce. Po jakimś czasie przez otwory w spodzie donicy i tak wylezie, jednak będzie łatwiejsza w utrzymaniu w ryzach.
Ja tak zrobiłam. I mam teraz kilka donic z miętą pieprzową, kosmatą (najbardziej ją lubię) i melisą. Ta ostatnia nie jest tak inwazyjna, ale na wszelki wypadek i dla kompozycyjnych celów tez ja trzymam w donicy. I skubię. Dobrze im to robi, bo się zagęszczają od tego. I herbatkę popijam.
Ale warto mieć miętę w ogrodzie, na parapecie czy balkonie. Jest niekłopotliwa w każdych niemal warunkach. No może pustyni nie lubi, ale w innych poradzi sobie bez problemu. Jest całkowicie mrozoodporna. Wystarczy dać jej dobrej ziemi, i nie pozwolić przeschnąć glebie. No i nawozić organicznym nawozem, bo mięta jest żarłoczna.
Nazwa Mentha pochodzi z mitologii greckiej od nimfy Minte, którą uwiódł Hades. Jego żona z zazdrości zamieniła nimfę w roślinę. I tak mamy naszą miętę. A odmian ma sporo.
Pochodzi z Europy, ale opanowała nie tylko nasze ogrody. Na innych kontynentach też sobie doskonale radzi. W celach leczniczych uprawia się ją od czasów starożytnych. Doskonale znali ja m. in. starożytni Egipcjanie. Podobno była nawet środkiem płatniczym swego czasu na równi z koprem i kminkiem.
No to... po herbatce?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz